Turbulentiegolven

Surfen op de turbulentiegolven

 

Dit is een echt artikel: heeft enige leestijd nodig (2½ minuut)

We maken het nu al jaren collectief mee: het waait flink, om ons heen. We lijken allemaal wel zeelui te zijn van de Onedin Line, de tv-serie uit de jaren ’70, waarin je als kijkertje iedere aflevering wel weer een storm doormaakte, als zat je zelf op zo’n houten zeilschip (‘Captain! We’re taking on water!’). Het lijkt ook maar niet op te houden. En dat is maar goed ook! Want de wereld is aan het veranderen, zaken verschuiven, we gaan naar een nieuw evenwicht. Dat lijkt ver, ver weg, maar dat zaken moeten veranderen lijkt buiten kijf. Veel negatiefs komen we tegen, we overspoelen ons met informatie daarover, ons ontgaan dan veel ontwikkelingen die hoop kunnen geven. Eigenlijk verschuift alles, we hopen alleen dat het in onze levens een heel klein beetje beter gaat, en tja, wat kunnen we met de grote vraagstukken waar we toch als individu weinig invloed op kunnen uitoefenen..?   Stel dat je burn-out geraakt bent, dan moet je herstellen, voor de grote vragen, pardon, maar het gaat nu -terecht- eerst om jezelf! En als je van tijdelijk contract naar tijdelijk contract hopt, met steeds onzekerheid..  Wat maakt het dan uit, waar de wereld zich heen beweegt? En toch..  Voor ons gevoel maakt het wel veel uit of je maar wat ronddobbert of dat je middenin de turbulentie toch een koers kunt zetten die goed voelt, voor jou.

Als je je tussen de hoge golven bevindt, en je ziet een stuk drijfhout, dan klamp je je daaraan vast. Logisch: ‘Alles beter dan te verdrinken, vasthouden dus!’ Maar de golven slaan toch over je heen en waar je aanspoelt, Joost mag het weten. Daarom is er een andere mogelijkheid. Je kunt diezelfde plank ook pakken, en denken: ik kan er misschien mee surfen! Surfen op de turbulentiegolven! Wat je je daar­bij moet voorstellen? Ik begin met een voorbeeld.

In ons werk en in de organisaties waar we dagelijks mee te maken hebben, valt het vaak op dat er leiding wordt gegeven vanuit angst en dat angst en controle worden ingezet als machts- en beheersmiddel. Niet dat dit machtsgebruik op lange termijn zal blijven werken, nu is het ook al niet meer productief, maar daarmee is het nog niet verdwenen. Wat we ook kunnen merken is dat ons leven dikwijls in het teken staat van druk en drukte, het is vaak een grote stroom van door, en onzekerheid, en stress, en altijd weer door. Tegelijkertijd zie je steeds meer mensen, te midden van alle wirwar, bezig zijn om hun leven meer en meer vanuit balans en ruimte vorm te geven. De balans tussen werken in de ratrace en het privéleven verschuift duidelijk naar de privésfeer. Onthaasten, consuminderen, slow living, innerlijke rust, dat zijn geen holle termen, daar ligt een wezenlijke behoefte onder.

Misschien herken je dit zelf, of in je omgeving. Daarnaast zien we ook steeds vaker voorbeelden van mensen, al dan niet verbonden in nieuwe initiatieven, die niet meer vanuit de oude machts- en controleprincipes willen werken. Die zich niet meer door anderen willen laten opjagen, die zich steeds meer, soms radicaal en soms geleidelijk, laten drijven door wat ze werkelijk vanuit zichzelf voelen. Die willen creëren vanuit openheid, spontaniteit, contact, initiatief en verantwoordelijkheid. We gaan niet toe naar een utopie, maar wel naar een andere manier van leven. En die ontstaat voor een flink deel van binnenuit, door ons eigen denken,voelen en handelen.

Daarom gaat het in toenemende mate om de vraag: denk je dat in de woelige zee overleven de enige optie is, krampachtig naar houvast zoeken, naar wrakhout, om niet te verdrinken? Of denk je dat het allemaal wel aan je voorbij zal gaan? Of stap je op de surfplank en ga je te midden van de woelige baren leren sturen vanuit je gevoel, en ga je vanuit hart en ziel je leven creëren?

Dat laatste klinkt je misschien mooi in de oren, of al te mooi: te vaag, idealistisch, onrealistisch. Of je weet het nog zo niet allemaal. Ik weet niet hoe je dit leest. Maar laat me je een ding vertellen. De turbulentie is er. Ze heeft vast al aangeklopt in je leven, je werk, je relaties. En de onderstroom is er ook, je kunt haar voelen als je wilt. Wil je er gebruik van maken? Wil je gaan oefenen met surfen en je balans gaan vinden tussen de golven? Als je kunt sturen en je koers gaat herkennen te midden van de woelige baren, ontwikkel je een vermogen dat een drenkeling nooit zal bezitten. Een drenkeling zoekt houvast aan wrakhout en zal nooit zelf ergens heen kunnen sturen. Maar als je gaat surfen kun je dat wel.
Waar wil jij terecht komen?